Σήμερα, ένας φίλος μου έδωσε το έναυσμα να γράψω σχετικά με τους Δασκάλους στην Μαγεία και τον Εσωτερισμό. Την προσωπική μου άποψη φυσικά που προέρχεται από την εμπειρία μου, όπως πάντα.
Οι περισσότεροι ξέρετε ότι έχω μια μικρή .... αλλεργία στους δασκάλους της Μαγείας και του Εσωτερισμού. Ή μάλλον καλύτερα, στους μέντορες, γιατί ο όρος Δάσκαλος κρύβει πολλές έννοιες και θα ήταν άδικο να του τις στερήσουμε και να τον ισοπεδώσουμε.
Ναι, μέντορας μαγείας είναι καλύτερος όρος γι'αυτό που θέλω να μιλήσω σήμερα.
Μου έχει ζητηθεί άπειρες φορές μέχρι τώρα να πάρω αυτό το ρόλο. Και πάντα έχω αρνηθεί, ευγενικά φυσικά και με επιχειρήματα.
Και αυτά τα επιχειρήματα είναι που θέλω να θέσω σε αυτό το άρθο, έτσι, για να σας βάλω ίσως σε σκέψη όλους εσάς που ψάχνεστε.
Όλο αυτό λοιπόν, θα το παρουσιάσω μέσα από μια φανταστική ιστοριούλα, σαν παραμύθι, για να το κάνω όσο πιο απλό γίνεται.
Πείτε λοιπόν πως είμαι στην αρχή ενός δρόμου. Κατσάβραχα, ούτε ένα πέρασμα για να περπατήσεις, μόνο εμπόδια, βράχια και πέτρες.
Παραπέρα όμως, βλέπω ένα όμορφο ξέφωτο. Υπέροχο, μια όαση. Και θέλω να φτάσω εκεί όσο τίποτα στον κόσμο.
Πρέπει όμως να βρω έναν τρόπο να πάω εκεί, να φτιάξω έναν δρόμο. Και το μόνο εργαλείο που μου δίνεται, είναι ένα κουτάλι, για να μπορώ να σκάψω το μονοπάτι μου.
Εγώ όμως είμαι αποφασισμένη, θέλω να πάω στην όασή μου.
Και έτσι, σιγά σιγά, με το κουτάλι μου, ξεκινάω να σκάβω και να στρώνω τον δρόμο μου.
Όπως είναι φυσικό, όλο αυτό θα μου πάρει χρόνια ολόκληρα, ίσως και αιώνες.
Θα ματώσω, θα πληγωθώ, θα απελπιστώ, θα σκεφτώ να γυρίσω πίσω άπειρες φορές.
Αλλά η πίστη μου πως εκεί θα βρω κάτι πολύτιμο για μένα θα με κάνει να συνεχίζω.
Τελικά, μετά από πολλά εμπόδια και σκληρή δουλειά, φτάνω στο ξέφωτό μου, την ΔΙΚΗ ΜΟΥ όαση και πίσω μου βρίσκεται ένας δρόμος σκαμμένος με κουτάλι από ΕΜΕΝΑ.
Και βλέπωντας αυτόν τον δρόμο, νιώθω ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη.
Καθώς βρίσκομαι στο ξέφωτό μου, βλέπω στην αρχή του δρόμου έναν άνθρωπο, κάποιον που χωρίς καν να δει αν του αρέσει η δική μου όαση, αποφασίζει ντε και καλά ότι του αρέσει και θέλει να έρθει εκεί μαζί μου.
Με ρωτάει λοιπόν αν μπορεί να ακολουθήσει το μονοπάτι που έσκαψα και εκεί που εμένα μου πήρε χρόνια για να πάω στον προορισμό μου, εκείνος να θέλει να έρθει σε 10 λεπτά. Εύκολα. Αναίμακτα. Χωρίς ούτε καν να σπάσει ένα του νύχι.
Υπάρχουν τώρα δύο εκδοχές και εδώ είναι που θέλω να δώσετε την προσοχή σας.
Αν εγώ είμαι σωστή προς εμένα, προς εκείνον και προς την Δύναμη, τότε θα εξηγήσω στο άτομο που θέλει να έρθει στο ξέφωτό μου ότι : πρώτον, είναι ΠΟΛΥ πιθανό εκείνου να μην του αρέσει το δικό μου ξέφωτο και πως δεν πρέπει να θεωρεί αυτονόητο πως επειδή μου αρέσει εμένα τότε σίγουρα θα αρέσει και σε εκείνον. Και δεύτερον, αν πια επιμένει πως το ξέφωτό μου του αρέσει τρελλά και πως είναι αυτό που έψαχνε πάντα, αν θέλει, θα του δώσω το κουτάλι μου να φτιάξει ένα δικό του μονοπάτι λίγο παραπέρα από το δικό μου και αν στο δρόμο χρειαστεί να του πω και να του εξηγήσω πώς να σκάψει καλύτερα ή διάφορους τρόπους σκαψίματος που κι εγώ τους έμαθα στην πορεία σκάβωντας, εγώ ως εκεί μπορώ να τον διευκολύνω.
Η άλλη εκδοχή είναι να μην είμαι σωστή. Να μην είμαι συντονισμένη με την Μεγάλη Δύναμη και το Φως και λόγω του ότι τα κατάφερα καλά να σκάψω έναν δρόμο προς το ξέφωτό μου, το Εγώ και η Υπερηφάνεια να με έχουν κυριαρχήσει.
Σε αυτή τη περίπτωση.... Θα σου δώσω αμέσως την άδεια να περπατήσεις στον δρόμο μου, μάλιστα μη σου πω ότι θα έρθω και εγώ η ίδια να σε πάρω μην τυχόν και μπερδευτείς και βρεθείς πουθενά αλλού! Στον δρόμο όμως, επειδή θα σου κάνω την τιμή να περπατάς μαζί μου, θα σε βάζω που και που να με κουβαλάς όταν κουράζομαι, αν έχει καμμιά ζημιά ο δρόμος θα σε βάλω να τον διορθώσεις, σίγουρα θα κάνεις και σκάψιμο αν τυχόν θέλω να τον κάνω πιο φαρδύ για να μπορώ να περπατάω πιο άνετα.... Κι εσύ θα βρεθείς να σκάβεις και να διορθώνεις τον δρόμο μου.....
Και τόλμα αν θες να φέρεις καμία αντίρρηση ότι κάτι δεν έχω σκάψει ή στρώσει καλά.
Αυτό θες;
